Hondenhater – Hondenliefhebber # 139 Kijk, daar loopt meneer Karels op de dijk. Zijn wangen zakken en zijn ogen knijpen zich tot spleetjes, alsof hij moe is. De laaghangende wolken komen donkergrijs met hier en daar een toef blauw en wit aangerold. Hij steekt zijn handen dieper in zijn zakken, hij is moe en chagrijnig. Van zijn behandelend arts moet hij deze wandeling maken, anders… Oh god, het is toch niet waar? Daar komt zo’n ellendeling van een rot hond. Een drollendraaier van het ergste soort. Omkeren heeft geen zin. De hond heeft hem al opgemerkt – zijn baasje roept hem. “Pantser, Pantser …!“ Helaas, dat kreng luistert niet. Ik geef je toch zo’n rotschop dat je morgen amper het daglicht nog kan zien. Hij schrikt van zijn eigen gedachten en herkent onverwachts de eigenaresse. Hij durft geen been meer te verzetten, staat stijf als een zoutpilaar. Niet aankijken, denkt hij nog. De hond komt dichterbij, snuffelt en snuift; rent meteen weer terug naar zijn baasje … -.-.-.-.-.-.- Kijk nou toch eens, daar loopt meneer Karels op de dijk. Zijn gezicht staat ontspannen en zijn ogen kijken belangstellend rond. Hij is niet alleen, hij heeft een jong hondje aan de lijn – hij is bang dat zijn Bella weg zal lopen. Ach, nu zakt zij van vermoeidheid bijna door haar pootjes, meneer Karels bemerkt dat meteen, pakt haar op en fluistert wat in haar oortjes. Het hondje maakt in zijn armen tevreden geluidjes. Dan… licht zijn gezicht helemaal op. In de verte verschijnt de buurvrouw van een paar straten verder met haar hond. Pantser, weet hij inmiddels.