#139 - Raffa

#1 Het leek wel of heel de stad op hetzelfde moment ontwaakt was uit zijn winterslaap. Gezinnen zaten te picknicken in het gras en kinderen renden heen en weer. Vrienden schopten een bal naar elkaar of hieven het glas op de eerste zonnestralen. Ook hij zat op een bankje te genieten van de zon na de donkere winterperiode. Net toen hij zijn krant wilde openslaan zag hij haar zijn richting uitkomen. Haar elegantie en schoonheid was opmerkelijk, net als haar viervoetige vriend die enkele meters voor haar liep. Hij bleef kijken terwijl ze langzaam dichterbij kwamen. De Duitse herder kwam aan zijn been snuffelen en porde om te aaien. Hij roefelde door zijn nekharen terwijl de hond met zijn voorpoten op zijn schoot sprong. ‘Raffa!.’ Ze trok lichtjes de leiband aan. ‘Geeft niet, hoor’, zei hij. Ze liepen voorbij, maar niet zonder omkijken en hem te verheugen met haar hemelse lach. #2 Het leek wel of heel de stad op hetzelfde moment ontwaakt was uit zijn winterslaap. Gezinnen zaten te picknicken in het gras en kinderen renden heen en weer. Vrienden schopten een bal naar elkaar of hieven het glas op de eerste zonnestralen. Al die drukte vond hij maar niets, nu hij even op het bankje zijn krant wou lezen. De elegantie en schoonheid die ze uitstraalde was opmerkelijk, maar ging verloren door dat viervoetige mormel dat enkele meters voor haar uit liep. Als die maar niet te dicht komt, dacht hij. Ze snokte aan de leiband en dat vond hij wel aardig van haar. ‘Hi’, probeerde hij zijn kans. De hond blafte tweemaal hard zijn richting uit. ‘Raffa!’, riep ze en trok nogmaals hard aan de leiband. Ze liep voorbij zonder een woord of blik. ‘Stomme hond’, prevelde hij na. Hij stond op en verliet nijdig het park.