Jantje zag eens ei’ren liggen, O! als pruimen zo heel groot ’t Scheen dat Jantje wou gaan gappen Schoon zijn opa ’t hem verbood. Hier is, dacht hij, noch mijn opa, Noch mijn oma die het ziet: In een nest, van tien, elf ei’ren Mist men de gekleurde niet. Ik zal ongehoorzaam wezen, Eentje jatten, zonder meer, Zou ik om dat nest vol vreten Braafjes zijn, dat keer op keer Daar sloop Jantje, maar zijn opa, Die hem kwaad beluisterd had, Grabbelde hem in zijn nekvel Voor hij koos het hazenpad Deksels Jantje, brulde opa, Ben jij nu zo harteloos Ben ik dan een blinde, denk je Oud, versleten, zelden boos Daarop ging opa naar binnen; Jantje bad maar snel tot God Jantjes vrees dat komend Pasen Zonder ei was, en in ‘t kot Vrije adaptatie Oorspronkelijke auteur: Hiëronymus van Alphen.