Wekelijkse schrijfopdracht # 138 – De klokken van Rome “Kom Aline, je bedje in." “Ja, nog even mam, ik wil de paashaas van oma mee, goed?” “Natuurlijk, lieverd." Ze stapt haar bed in met de paashaas, wrijft hem door haar gezicht: mmm lekker zacht en warm. “Mam, we gaan allemaal dood hè; zal dat akelig zijn?” “Hoe kom je daar opeens zo bij, wie heeft je dat verteld?” “De moeder van Maaike en ze zei ook hoe je moest leven, ik weet niet meer wat ze zei; hoe moet dat, mam?” “Uh ja, in het leven vieren we veel feesten: Sinterklaas en Kerst en Oud- en Nieuw…” "Ja, en verjaardag en Pasen, dat is nu” en ze knuffelt paashaas nog even. “Oma vertelde me, toen ik zo oud was als jij, dat ik eerlijk moest zijn en vriendelijk en goed voor planten en dieren moest zorgen. Ze was kabouter bij de padvinderij, maar daar vertel ik je later wel over”. Alines ogen vallen dicht, ze kan nog net – “goed mam” – zeggen. -.-.-.-.-.- Even later wordt ze wakker door Paashaas. “Hoor je de klokken; de klokken van Rome? Kom, we gaan naar die klokken toe, je kunt dansen met de engelen in de klanken van de paasklokken en vreugde brengen aan alle mensen en zeggen dat ze eerlijk en vriendelijk tegen elkaar moeten zijn. Klim maar op mijn rug en houd je goed vast aan mijn oren”. Zo suizen zij door de lucht en al snel verkeren zij tussen het geluid van de klokken. De grote beieren: bam - bam, de kleinere: bam- bam bam- bam, en de kleinsten: bam- bam- bam bam- bam - bam. Daar komen de engelen, zij pakken Alina van Paashaas’ rug en wervelen met haar door de klanken van de klokken van Rome. Wat is dat een feest… Het is tijd om terug te gaan, ze kan nog net zeggen: "wat was dat fijn, Paashaas, dankjewel" en ze slaapt verder in haar bedje met Paashaas in haar armen.