In het turbulente jaar, dat achter ons ligt, heeft Elleke, onze kleine meid van 11 jaar, menig keer haar zorg laten blijken. "Mama, jullie gaan toch niet scheiden?" Onlangs ben ik op een avond vrij plotseling de deur uitgegaan. Elleke was daarna uit bed gestapt en in haar nachtponnetje naar beneden gegaan. “Papa, waarom is mama nu alweer weg?” “Meisje, mama is erg verdrietig. Zij heeft veel hulp nodig.” Een paar dagen later zie ik angst in haar grote, bruine ogen: ”Mama, waarom ga jij iedere keer weg?” “Elleke, mijn hele leven, zo lang als ik me kan herinneren, heb ik in een harnas gelopen. Zoals een ridder die draagt. Door een harnas lijkt hij heel sterk en stoer. Als hij het uitgetrokken heeft, zie je de echte mens die hij is. En zo is het ook met mij. Als klein kind al heb ik voor opa dat harnas aangetrokken. Zo hoef ik aan niemand mijn echte binnenkant te laten zien. Maar dat wil ik niet meer. Ik wil mijn harnas uittrekken. Daar heb ik hulp bij nodig…!” Elleke kent het motto in ons gezin: ”niets is te gek om over te praten." en begrijpt mijn uitleg. Schokschouderend zit ik in de slaapkamer van mijn ouders te snikken. Een jaar geleden is mijn vader overleden. Mijn hele leven heb ik krampachtig geprobeerd in zijn hart dezelfde plek te vinden waar mijn zus al woonde. Voor mij bleek dat onbereikbaar. Toen ben ik in zijn hoofd gaan wonen, zodat ik kon denken, handelen, praten en beslissen zoals hij dat goedkeurde. Met zijn dood raakte mijn leven in een vrije val, zonder zicht op een uitweg. Elleke komt binnen, legt haar hand op de mijne en zegt: ”Mama jij moet niet huilen omdat opa dood is. Nu kun jij je harnas uittrekken; hij is voor jou gestorven. Net als Jezus voor ons op het kruis is gestorven.” Geen paasklokken, maar wel een Paasboodschap in december 1986. PS na feedback jp begin aangepast voor duidelijker perspectief. (15/4)