Waterplas Ze zijn te laat en de ergernis druipt van haar gezicht. Driekwartier heeft het geduurd om Kevin in de juiste kleren te krijgen. Hij wou een short aan doen, en zijn sportschoenen, zodat hij kon voetballen in de tuin van oma. Tessa was niet akkoord. Oma was 80 jaar geworden en naar haar verjaardagsfeest gaan met voetbalschoenen aan dat kon echt niet. Koppige Kevin was niet snel overtuigd, maar na lang onderhandelen, met beloftes op ijsjes en extra snoepgoed, is hij toch gezwicht voor de schoenen die verbazend perfect bleken te passen bij de blauwe broek en het witte hemd. ‘We zijn er. Iedereen klaar voor een feestje?’, probeer ik de gespannen sfeer te doorbreken. Kevin springt al uit de auto, terwijl Tessa me een geërgerde blik toewerpt en me aanstaart alsof ik de oorzaak ben dat we te laat zijn. Het moet een soort ouderlijk gevoel zijn als onze hoofden quasi-simultaan naar voren draaien en we zien wat gaat gebeuren voor het gebeurt. Kevin kijkt vastberaden naar wat voor hem ligt. Met een snelle beweging, die wordt vertraagd tot een pijnlijke slow-motion opname in onze eigen waarneming, springt hij omhoog en belandt precies in het midden van de plas. Het opspattend water maakt een uitdijende cirkel van druppels rond hem dat een sterk fotografisch beeld had kunnen opleveren, bedenk ik in een flits. Met een feestelijke grimas kijkt Kevin onschuldig onze richting uit terwijl het water in zijn broekspijpen en schoenen binnendringt. ‘Waar precies is het fout gegaan in onze opvoeding, Rik’, hoor ik Tessa geschokt vragen. ‘Toen we hem geleerd hebben zijn eigen wil te hebben, vrees ik’, antwoord ik, in verbijsterde toestand. Tessa kijkt me aan en we schieten in de lach. ‘Het is tenslotte maar water’, zegt ze en ze opent met een glimlach het portier.