Schrijfopdracht #136 – Water Lome overtocht Het is vrijdagmiddag 31 maart. Ik kan niet meer wachten en sla de familiekalender op de koelkast een pagina om. Met grote letters en drie uitroeptekens staat halverwege de maand april, dwars door de kolommetjes van alle vier de namen van onze gezinsleden ‘Terschelling!!!’ geschreven. Alleen het woord al brengt mij in een onmiddellijke staat van ontspanning. In mijn gedachten schittert en blinkt de Waddenzee in het late middagzonnetje. De tocht over water om op je vakantiebestemming te komen, creëert een gevoel van afstand. Afstand van het dagelijkse hectische leven in de drukke Randstad. Op de langzame boot kan ik optimaal van deze overtocht naar rust genieten. Over de reling hangen, de zon op mijn gezicht, met zo nu en dan een regenboognevel van opspattend water die het zicht op het naderende eiland versiert. De motoren draaien witte waterkolken in de kalme, groenbruine zee. De meeuwen cirkelen boven de boot, in de hoop een stukje brood in een duikvlucht te kunnen vangen. We draaien nog een bochtje, slalommend in de vaargeul. Terschelling komt maar heel langzaam dichterbij. Ik vind het geen probleem. De tocht mag van mij eeuwig duren. Een heerlijke fantasie op deze vrijdagmiddag. Helaas blijft deze perfecte overtocht bij een droombeeld. Weliswaar gaan we naar Terschelling deze maand. En varen we over de rustige Waddenzee. Maar daar houdt de gelijkenis met de reis op. Ik heb een man die het liefst zo snel en efficiënt mogelijk aan de overkant is. Met de sneldienst kun je veel langer van je vakantie genieten, is zijn credo. Dat juist het rustig loskomen van het vaste land, zorgt voor een snellere relaxatie, gaat er bij hem nog steeds niet in. En dus zullen we ook dit jaar met 60 km per uur, binnen 3 kwartier aan de overkant zijn. Elk jaar hoop ik weer dat de snelle boot is uitgevallen, en dat we geen andere keus hebben dan in lome toestand over te varen. Hopen tegen beter weten in.