“Mama, wat zeg je?” vraag ik als moeder plots vreemde woorden spreekt. Dat deed ze vroeger nog wel eens wanneer ze met haar baas belde. Maar nu zijn we alleen, buiten in het dorre gras onder de stekende zon, en moeder spreekt tegen niets. Rauwe klanken komen uit haar mond. Ze klinkt als de ezel die opa vroeger had. De lucht trilt. Ik draai me om en tuur naar de lege vlakte waar we nu al drie dagen door lopen, zonder eten of drinken. Ik heb enkel de warme melk uit mama’s borst die elke dag zouter smaakt. Moeder heeft niets. Achter me hoor ik een plof. Moeder is in het stof gevallen. “Mama!” Ik ren naar ze toe en schud aan haar schouder. “Mama, wat is er? Waarom slaap je? Het is nog niet donker!” Ik begin te huilen maar stop wanneer ik moeder hoor zuchten. Ze wil iets zeggen maar het lukt haar niet. Wat schorre klanken en het wordt stil. Enkel in de verte klinkt zwak een vertrouwd geruis. “Ben je dood?” vraag ik, bang voor het antwoord. Dan zie ik haar op- en neergaande buik. Ik ga tegen moeder aanliggen en leg mijn hand op die nog levende buik. Ik sluit mijn ogen en luister. Naar haar hartslag, naar haar stille maar schorre ademhaling, naar het ruisende geluid. Opeens herken ik het. “Mama, je gaat niet dood!” Ik sta op en ren naar het geluid toe, mijn handen alvast in een kommetje gevouwen.