Het was de eerste dag na de tweede nacht van de zesde volle maan. De derde lente sinds onze aankomst in het reservaat maakte zich op om plaats te maken voor de zomer. We luisterden niet meer naar de stamoudsten die ons verzekerden dat één regendans niet genoeg was om een einde te maken aan de droogte die al vanaf het einde van de winter heerste. We hoorden al dagen enkel nog de sarrende schoten vanaf de heuvel. We zagen onze pony's, onze trots, stuiptrekkend en bloedend in het steeds kleiner wordende ven. We waren te verzwakt om ze er nog uit te slepen. We bedekten ze uit eerbied met dorre takken. We dansten niet meer, maar groeven kuilen. Op zoek naar modderige drab die we door leer persten voor een paar slokken water. Het was de eerste dag na de tweede nacht van de zesde volle maan dat de drie blanke mannen vanachter de heuvel kwamen met een witte vlag. Mijn broer en ik wilden ze neerschieten vanwege de leugen die ze met zich meedroegen, maar mijn vader wees naar de adelaar die tegen de horizon zwijgend zijn cirkels trok. 'We zijn tot het besef gekomen dat we eigenlijk een volk zijn,' zei de man die de kleren van een luitenant droeg. 'Wij hebben dorst, jullie hebben dorst. Laat ons water putten uit het ven en we gaan terug naar onze stenen huizen.' We geloofden dat ze uit stenen huizen kwamen, dat ze nog meer dorst hadden dan wij, dat ze logen. Mijn vader had toch mededogen en wees op de modderpoelen. 'Smerige wilden,' mompelde de een tegen de ander en ze vulden tonnen in het ven. Zeven nachten later draaide de wind. Hij bracht de stank van dode leugenaars en de verlossende regen. Boven het reservaat zweefden adelaars.