Ik smokkel deze week. Bijna tien jaar geleden verkeerde ik eens tussen twee banen en verbeeldde ik mij een boek te kunnen schrijven. Een Kinderboek. Iets wat fantastisch geillustreerd zou kunnen worden en tevens prettig voor te lezen zou zijn. Een bewerking van Ovidius' Metamorphosen voor kinderen, om precies te zijn. Het manuscript verdween in een kast in afwachting van de eerste revisie, die nooit kwam. Toevallig overdacht ik vanmiddag mijn jeugdzonden. Het begon zo: Eens waren de goden zo boos op de mensen, dat ze een verschrikkelijke straf verzonnen. Ze verzamelden de allerdonkerste wolken en lieten het vreselijk regenen op aarde. Woeste stormen lieten de zeeën en rivieren kolken, totdat alles onder water stond. Bossen en akkers, maar ook huizen, hele dorpen en steden verdwenen onder het water en werden nu bewoond door vissen en dolfijnen. In Griekenland was een berg, waarvan de top hoger dan de wolken reikte en daarom droog bleef. Hier spoelde na een lange tocht het bootje van Deucalion en zijn vrouw Pyrrha aan. Overal om hen heen was water, dus ze waren heel blij een stukje grond gevonden te hebben en gingen snel op onderzoek uit. Ze wilden hulp vragen aan de goden die op de berg woonden en vonden een tempel, het huis van de rechtvaardige godin Themis. De goden keken naar Deucalion en Pyrrha en naar hun kleine boot, midden in die enorme oceaan. Werkelijk alles op aarde was weggespoeld, alleen dit dappere echtpaar was nog over. De goden besloten dat de mensen nu wel genoeg gestraft waren. Het stopte met regenen en de winden draaiden. Al het water stroomde terug naar de bronnen en al het land kwam weer boven. Maar Deucalion zag dat al het land leeg was en de bomen kaal. Alleen wat slierten zeewier die in de takken waren blijven hangen, waren nog groen. “Ach, lieve Pyrrha,” zei hij verdrietig tegen zijn vrouw, “wij zijn nu helemaal alleen in een verwoeste wereld. Hoe moet dat nu toch verder?” Toen wendde hij zich naar de tempel, strekte zijn armen uit en zei: “Ach, lieve goden, hoe kunnen we het leven op aarde weer mooi maken?”