Hij kijkt tv, verkerend in een milde Schultenbräu waas. Ludo Sanders was weer met het één of ander bezig. Niet belangrijk. Soms kakte hij in voor een halve seconde, en werd zijn hoofd gevuld met kartonnen doosjes en plaketiketten voor op soepblikken. Zijn dagelijks werk. Het was niet altijd zo. Vroeger was hij timmerman. Hij bouwde bankstellen, tafels, stoelen, bureaus en wiegen in zowel baby als volwassenenformaat. Toen donderde hij van een ladder af, en kon hij zijn werk niet meer naar behoren uitvoeren. Het plakken van etiketten kon hij nog wel naar behoren doen. Dat gebeurde in een zaal waar volk van allerlei pluimage werd samengevoegd. Het was daar echt Nederland in het klein: Te veel mensen die elkaar te dicht op de huid zaten, dan ging iedereen zich aan de ander irriteren, en dan vochten ze elkaar de tent uit. Daar kwam hij tot de conclusie dat het leven een film van Béla Tarr is, maar dan uitgerekt tot gemiddeld vijfenzeventig jaar in plaats van zeven uur. Hij drinkt zijn blik Schultenbräu leeg, en stapelt het bovenop de overige blikken die een soort piramide vormen. Hij ziet de natte plek op het kruis van zijn werkbroek. Hij strompelt zuchtend en mompelend naar de badkamer met zijn wandelstok. Hij doet zijn ding. Hij wast zijn handen. Dan heeft hij het pas door: het subtiel ribbelende oppervlak van zijn spiegel. Hij drukt zijn wijsvinger er zachtjes tegenaan, en ziet de rimpelingen die die kleine actie veroorzaakt. Daarna steekt hij zijn complete hand er in. Het water loopt langs zijn hand, en de mouw van zijn werktrui raakt doorweekt. Hij klimt op de wastafelmeubel, een pijnlijke, moeizame activiteit die hem een paar minuten van zijn leven kost. Hij verdwijnt in de aquaspiegel, en beland in een nieuwe wereld.