Ik sta bij het fonteintje met een krabbertje in mijn hand, ik druk op de knop en zie een miezerig straaltje. Ik druk op de bel van de intercom. Het duurt een aantal minuten voordat het luikje van mijn deur opengaat. Het expressieloze gezicht van Marco verschijnt voor het venster. "De druk is eraf!" zeg ik licht geërgerd. Marco steekt zijn duim op: "Dat is precies zoals het hoort." "Hoe lang gaat het nog duren?" vraag ik, "Een uur?" "Zou zomaar kunnen," beaamt Marco, "Heb je nog water genoeg?" "Ja, maakt niet uit. Ik wilde me scheren, maar laat maar." Marco doet het luik weer dicht. Ja, dit is mijn grootste probleem op dit moment; wanneer er even geen stromend, drinkbaar water voorhanden is. Lachend kijk ik naar de folder Prison Survey 2017. Een Engelstalige versie van een enquête naar leefomstandigheden van deze Penitentiaire Inrichting. Deze folder gaat mee naar Thailand kan ik ze daar vertellen over het Nederlandse Justitiële Dienstverlening, misschien hebben zij nog een paar leuke ideetjes hoe het beter kan. Ik was van plan naar Thailand te gaan, maar twee weken voor mijn vertrek, had ik een akkefietje. Nu zit ik hier, wachtend op mijn bezoek. Thailand is nog ver weg, maar ik heb geduld. Als er iets is wat ik wel van de Thai geleerd heb, is het geduld hebben. Ik veeg de gel van mijn gezicht. Ik ga zitten en trek mijn schoenen aan mijn riem haal ik om middel vandaan en leg hem opgerold op het bed. Ik hoor de sleutels rammelen. Marco maakt mijn celdeur open. "Heb je bezoek?" vraagt hij met zijn hoofd in de deuropening. Ik knik en sta op.