#135 Andere Tijden

“Ik wil niet klinken als mijn flauwe zuster, maar ga toch maar mijn hemd met dubbel gesmede maliën halen”, zei Barsten terwijl hij zijn leren laarzen vastknoopte. “Dat is wel uw zwaarste stuk, heer”, zei ik. “Ik weet het Alf, maar ze zeggen dat de Fransen scherpere bijlen hebben.” Hij tuurde over de nog lege strijdvlakte naar het woud waar de vijand zich ophield. Enkel wat zwarte rookzuilen verrieden hun aanwezigheid. “Ga nu maar!” Ik knikte en liep de tent binnen waar ik het hemd in een massieve kist vond. Ik hees het op mijn schouder, wankelde even en ging weer naar buiten, waar ik mijn meester het stuk hielp aantrekken. De robijnen op de mijter van de bisschop fonkelden fel in het middaglicht. De bisschop zat op zijn paard en ging met een draf langs de voorste linie, waarin ook Barsten en ik stonden, en zegende de soldaten met een kruisende beweging van zijn rechterhand. Tegelijk gaf hij een oorlogsrede, maar slechts flarden woorden bereikten me. Toen hij ons voorbij draafde viel mijn blik op de vreemde welvingen die zich onder zijn kazuifel aftekenden. Hij droeg een borstplaat. “Zijn geloof in staal is blijkbaar groter dan dat in God”, schertste ik. “Tuurlijk niet,” zei Barsten. “Het is gewoon een voorzorg voor moesten de Fransen ons front doorbreken.” Een angstig gevoel bekroop me. “Maar dat kan toch niet echt gebeuren hè? Wij hebben zoveel..” Een hol gegalm weerklonk uit het duistere woud en joeg honderden vogels de boomtoppen uit. De Fransen bliezen hun krijgshoorn. Het zware gebrom van de oorlogstrommel voegde zich bij het aanzwellende geluid. Ik voelde mijn hart mee trommelen toen een blinkende lijn vijanden het woud uitstormden. “Nu is het aan ons, Alf”, zei Barsten. Ik sloot mijn ogen en hoorde hoe mijn meester zijn vizier dichtklapte.