- waarschuwing; tekst bevat bloed/moord- Hij zat voor de tv, en zette het geluid steeds harder, om het geschreeuw maar te overstemmen. Zijn zogenaamde maat was in de achterkamer van de villa bezig. Hij had haar gestript van haar kleren, een dosis heroine gegeven, geknevelt en geblindoekt; zodat ze niet zoveel kon spartelen. Met het puntje van zijn slagersmes gleedt hij langs haar borsten, een spoor van rood achterlatend. Hij boorde het mes onder de huid van haar buik en sneed haar open alsof ze een vis was. Zijn hand graaide onder haar huid door naar haar ribben en gretige vingers scheidde de huid van het vlees. Met zijn vrije hand maakte hij met het mes een nieuwe snee, waar als een poppenkastpop zijn andere hand bebloedt weer opdook. Hij hoorde haar gillen, gesmoord door de tape over haar mooie lippen. De tv kon niet harder meer. Met zijn ogen dichtgeknepen, deinde hij op en neer. Hij smeekte of het geschreeuw kon stoppen. Zijn maat riep dat dat niet kon, want dan was de lol eraf. Met opgetrokken knieën, zijn handen over de oren deinde hij verder, hopeloos in het verstikkende web wat hij mede geweven had. Hij had haar hierheen gelokt, dat was zijn opdracht. Zijn hoofd schud onvrijwillig nee, steeds harder. "Nee, dit kan niet, ik heb dit niet gedaan. Jawel! Nee! Ja! Nee!" Zijn ogen schieten heen en weer, maar ze registreren niets. Een helder moment, doorboort door ijselijke, dierlijke oerpijn. Hij voelt haar geschreeuw diep vanbinnen trillen. "Stop! Genoeg!" Hij loopt naar de achterkamer, opent de deur, en richt met trillende handen het pistool. Zijn maat heeft niets door, en hoort het schot niet. Hij valt neer, met zijn hand nog in haar. Smekende vrouwenogen kijken hem aan. Ze huilt. "112? Ik wil twee moorden melden."