Een lege plek Er is een lege plek in mijn hart, niet door diegene die ik verloren ben maar omdat ik mezelf verloren ben. Ik ben wezensvreemd voor mezelf en als ik in de spiegel kijk herken ik mezelf niet. Ik staar mezelf aan en denk: ‘wie is deze vrouw? ‘ het meest essentiële mist zowel uiterlijk als innerlijk. Er staat een geestverschijning voor de spiegel, een zwakke aftreksel van wie ik ooit was of beter gezegd, hoopte te zijn. In de verte klinken vertrouwde geluiden, de buurvrouw die naar haar werk gaat, een hond die blaft maar niets brengt me terug in de juiste tijd en ruimte. Ik wil voelen maar kan het niet. Ik wil schreeuwen maar mijn mond is zo droog dat ieder geluid stokt. Zelfs de gewenste tranen vloeien niet. Ik wacht op de vertrouwde paniek, tenminste iets dat bekend is maar ook deze onbetrouwbare vriendin laat zich niet zien. Ik had nooit gedacht ooit te zullen verlangen naar mijn paniek…. Voelen, voelen…het window off tolerance schiet bij me binnen. Het is me nog zo goed uitgelegd bij trauma therapie. Als je boven een bepaald tolerantie niveau schiet dan voel je teveel of te weinig. Ik snak naar adem en hoor het bloed suizen in mijn hoofd, ik aai over mijn armen en kalmeer mezelf. Ik zal mezelf geen pijn doen of anderen me pijn laten doen om toch maar iets te kunnen voelen. Walging, woede, verdriet alles is beter dan deze verscheurende leegte. Het verleden dat me opslokt. Toch zal ik vertrouwen leren hebben in de hopeloosheid van het bestaan. Me niet langer af vragen: wie is deze vrouw? Verlies met opgeheven hoofd te dragen niet langer slachtoffer van mezelf…