In een onbezonnen bui had Geert, wijnkenner tot in het topje van zijn gehemelte, zich laten verleiden tot de aanschaf van drie kisten wijn. De wijn was echter niet te drinken. De inhoud van de flessen leek eerder gevuld te zijn met het sap van olijven dan van zoete druiven. Op een warme zomerdag werd het hem te veel. Hij laadde de kratten in zijn auto en reed naar het park. Hij wist daar een plek waar veel oude mensen op de banken zaten om zich in het zonnetje te koesteren en om over “de goede oude tijd” te mijmeren. Onder hun verbaasde blikken plaatste hij bij iedere bank een paar flessen, een kurkentrekker, plastic bekertjes. Toen de warme zomerdag veranderde in een zwoele avond, ging Geert eens kijken. De senioren hadden zich te goed gedaan. De lege flessen lagen verspreid in het rond naast de slapende, snurkende mannen en vrouwen. Twee vrouwen die elkaar ondersteunden verdwenen juist door de deur van het nabijgelegen verzorgingstehuis. Enkele mannen met vegers, harken en wagentjes om het zwerfvuil in te verzamelen stonden er verbouwereerd bij. Geert, vermomd met hoed en valse snor, zwaaide met zijn wandelstok, trok zijn wenkbrauwen afkeurend op, deed zich voor als parkwachter en beval: “Hark alles bij elkaar, mannen. Onze goegemeente heeft zulke taferelen niet nodig.” Gehoorzaam gingen de mannen aan het werk.