Een lege plek, schrijfopdracht 132

Ik droom van een plek, een plek aan een meer, met wuivend riet en een fuut die lustig duikelt, met zijn kraag en eigenwijze kuif, en het jong al op haar rug. Die zachte weeë geur uit mijn zoete verleden, toen ik me nog ergens thuisvoelde, ...daar. Die plek die in mijn herinnering steeds terugkomt. Als ik het even niet meer weet. Als ik me weer verloren voel, ontheemd. Een blauwe hemel, witte sluierwolken; onze boten vastgebonden aan een bosje riet. Eten, drinken, liggen op het dek, onze hoofden heel dicht tegen elkaar. Zwemmen, lachen, ... vrij. Jij en ik. Waar is dat toch? Hoe haal ik dat gevoel weer terug? Dat gevoel van niet alleen te zijn, mijn hoofd vervuld van liefde, mijn hart vervuld van jou. Het is niet ver, die plek, het is vlakbij; en toch kan ik er niet naartoe. De pijn die mij mijn hart doorboort, belemmert me, telkenmale weer, als ik op pad wil gaan. Ik zoek, maar het lijkt wel een illusie; mijn middenrif gevuld met leegte. Waar zijn mijn wortels, waar ben ik ontstaan? Waar kan ik die rust weer vinden? Geborgenheid en vrede wens ik, geen maalstroom meer, ik ben zo moe. Hol, hol van binnen, ik wil het zo graag kwijt. Deze eenzaamheid, daarmee kan ik niet leven. Help me toch die plek te vinden. Jij hoeft er niet te zijn. Ik ben op weg waar toch naartoe? Een alleen zijn om met mezelf te kunnen zijn. En niet zoals die leegte in mijn buik en in mijn hart, waar ik zo snel van weg wil rennen... Nee, ik ben op zoek naar die ene plek, waar ik, zittend op de steiger, met mijn voeten net niet in het water, de leegte voel, een leegte waar ik lang kan blijven.