Er klinkt een zacht geram op je laptop. Een zucht omdat de wereld in al zijn wreedheid weer door je vermoeide ogen naar binnen dringt. Je koffie wordt koud en ook ik druip af naar bed. Je tas staat nog op de grond en je jas hangt keurig naast de mijne. Opgehangen over een stoel waar het niet hoort. Half in gedachte zijn je schoenen uitgeschopt en uit de pas onder de bank gezet. De tafel is nog onafgeruimd, maar de deur staat op een kier. “kom,” zeg ik, “laten we gaan slapen”. Zwijgend kruip je in de leegte naast me en neemt de dag nog door met driehonderd vrienden in een eenzijdige conversatie. Ik vraag hoe je dag was en je kust me teder welterusten, je kijkt uit naar een nieuwe morgen. Even geloof ik er weer in. Dat het bestond. Zo in de overloop naar een vernieuwde dag. En wij die nietsvermoedend verder slapen. Maar in de ochtend mis ik je weer bij het opstaan. Je ligt met je rug naar me toe. Diep in gedachte, ergens waar ik niet ben. Driehonderd vrienden wachten weer zwijgend en ook de wereld stond niet stil vannacht. De kraak in het plafond wordt groter. Ik sluit mijn ogen en sta op.