De vloer is bedekt met werpsterren, glasscherven, bloed, extreemrechtse pamfletten, en stukjes ninja. Ik veeg mijn Drakenzwaard af aan een tafelkleed, daarna maak ik nog een melodramatisch handgebaar. Het zwaard begint in het luchtledige te zweven, draait rond als de rotoren van een helikopter, en verdwijnt in een flits van wit licht. “Doe mij ook maar een Frappuccino, en doe mijn maat maar een extra grote!” roep ik naar de barista. Ik wijs naar Farid Azarkan, die met een verbeten grimas de werpster uit zijn arm trekt. De barista begint aan de Frappuccino’s met trillende handen en een PTSD gezicht. Tunahan Kuzu ondervraagt de leider van de ninja’s. De leider draagt als enige een masker met een oranje-blanje-bleu motief. “Voor wie werk jij? Pegida? Trump? Zeg het!” “Verspilde moeite Kuzu.” Zeg ik. “Zodra je ze levend vangt, nemen ze een cyanidepil. Over tien tellen is hij dood.” De leider kiest precies dat moment uit om Kuzu uit te schakelen met een bliksemsnelle stotencombinatie. Hij rolt over de grond, en grijpt een zwaard waar de afgehakte hand nog aan vast zit. Hij rent op mij af, maar struikelt over het lichaam van de singer-songwriter. Ik zie Kuzu de Ketchup dans doen. Hij slaakt een spreuk in het Sanskriet. Een oranje energiesfeer schiet uit de palmen van zijn handen, en slokt mij op. Kuzu zegt: “Shit, sorry.” Ik probeer te gillen terwijl mijn atomen door elkaar worden gehusseld als de pulp in een vers glas sinaasappelsap. Ik ontwaak in het niets. Een lege plek. Een onmetelijke zwarte vlakte. De Schaduwdimensie. Een tijdelijke straf voor criminelen. Alleen de Drakenkoning kent de spreuk om mij te bevrijden. Ik had Kuzu de spreuk voor de grap geleerd, maar had nooit verwacht dat hij hem zou gebruiken. Ik ga mediteren, zoeken naar een oplossing. Godsamme Kuzu…