#131 Normaal

De deurbel ging. Vragend keek ik Henk aan. Hij zuchtte, stond op en liep naar de hal. Ik voelde meteen de kou door de geopende haldeur naar binnen stromen. Ik huiverde toen de voordeur werd geopend. ‘O,’ zei Henk. ‘Bent u het?’ ‘Juist.’ Het bleef een moment stil. ‘Kan ik uit deze verwelkoming concluderen dat u niet van mijn bezoek op de hoogte bent gesteld?’ ‘Zo zou je het wel kunnen stellen, ja.’ Ik zag voor me hoe mijn man zich op zijn achterhoofd krabde. Wie was degene die voor de deur stond? Zijn stem kwam me bekend voor. ‘Nou, komt u binnen,’ zei Henk. Zijn stem klonk gemaakt vriendelijk. De voordeur werd gesloten. Voeten werden geveegd. ‘U heeft een ruime inkom,’ zei de bekende stem. ‘Heel mooi.’ ‘Dank u.’ Voetstappen op de tegels. ‘Zet u uw koffer daar maar neer.’ ‘Juist. Laat ik meteen het tutoyeren aankaarten, aangezien ik hier de nacht zal doorbrengen. Dank je voor de gastvrijheid.’ ‘Eh, ja. Graag gedaan. Gaat u voor.’ Ik hield mijn blik strak op de deuropening gericht en daar verscheen onze onverwachte gast. ‘Mark Rutte?’ ‘Juist.’ Met drie passen stond hij voor me en stak me de hand toe. ‘Aangenaam.’ ‘Welkom in ons huis.’ Ik deed een halfslachtige poging op te staan. ‘Nee, blijf lekker zitten.’ Hij wreef in zijn handen en keek de kamer rond. ‘Prachtig optrekje hebben jullie. Heel mooi.’ ‘Ja, we zijn tweeverdieners, hè.’ Henk keek op zijn horloge. ‘Koffie?’ ‘Graag.’ Mark stak zijn handen in zijn broekzakken. ‘Ingrid?’ ‘Nee, dank je.’ Mark schraapte zijn keel. Hij keek naar de tweezitter, de favoriete plek van onze zoon en dochter. ‘Mag ik hier plaatsnemen?’ ‘Gaat uw gang.’ Ik hoorde het koffiezetapparaat zoemen. ‘Wat staat er de komende 24 uur op het programma?’ ‘Slapen, kinderen naar school brengen, werk, sporten, boodschappen doen, koken. Met uitzondering van weekenden en vakanties verloopt elke dag hetzelfde.’ ‘Voor ons hardwerkende Nederlanders geen wekenlange recessen,’ zei Henk die met het kopje Senseo kwam aanlopen. Mark kneep zijn ogen tot spleetjes. ‘Zeg. Doe effe normaal, man.’