Maskers Voelbare stilte? vroeg de leerling zich af Even schudde hij zijn hoofd alsof zo alle gedachten weg zouden springen als druppels op een natte hond. ‘Mijn benen doen zo’n pijn’, en hij keek om zich heen Was hij nou echt de enige die zo zat te lijden? Ze waren beslist heiligen, dacht hij verbeten terwijl hij ondertussen ongezien zijn benen probeerde te strekken. Hij hoorde iemands maag rommelen Verdorie, nou had hij de kans gekregen bij een goeroe van formaat te mogen komen en het enige wat er gebeurde is dat hij op alles lette, behalve zijn innerlijke zon zoals de zalvende stem van de cursus leidster had aan bevolen. ‘Wat ben ik toch eigenlijk een oppervlakkig, zielig ventje zonder enkele vorm van discipline,’ ratelde het maar door in zijn hoofd. Hij zuchtte diep, héél diep en zag dat de vrouw naast hem geïrriteerd door haar half gesloten ogen naar hem keek, ook dat nog….viel hij ook nog anderen lastig op deze hoogstaande middag De goeroe begon onverstaanbaar te murmelen ‘mmmm ooooo aaaah,’ hij was blij met het geluid, eindelijk iets dat de ondoorbroken stroom van zijn gedachten onderbrak! dankbaar ging hij wat rechter zitten en wiegde zowaar een beetje mee op de zoemende geluiden van de monnik. ‘wij verschuilen ons allen achter het masker dat ego heet, het ego is gebouwd op een berg van leed, gooi de angst opzij! Er golfde een schok door de kleine zaal, lijden is niet langer nodig. Gooi dat masker af!’ het echte wezen achter het masker is niet de persoonlijkheid maar de schoonheid die naar het eeuwige reikt.’ Gebiologeerd keek hij naar de goeroe, eindelijk was het stil in z’n hoofd.