wekelijkse schrijfopdracht #130: de maskers gaan af De lucht leek net iets zwaarder dan normaal in de grote hal te hangen. Men sprak met gedempte stem, droeg nog donkerder kleding dan gebruikelijk en zelfs de vele hakken die dagelijks voorbijkwamen, schenen minder uitbundig te tikken. Er werd veel bedachtzaam gekeken. De begrafenis was op vrijdag. Ze kwamen allemaal. In stemmig zwart en met een ondoordringbare triestheid in hun blik. Hoofdschuddend condoleerden ze de weduwe, ze legden betekenisvol hun hand op de beverige knokkels van zijn stokoude moeder. Droeve knikjes beduidden hoezeer woorden tekort schoten. Ze schuifelden en knikten de familie voorbij, met af en toe een hand of een klopje. Een enkel woord hier of daar. De koffie werd met een moede zucht aangenomen. En daar vonden zij elkaar in een hoek achteraf, buiten gehoor van de dierbaren. Edwards ogen lichtten op, knepen zich dan samen. “Het gore lef, de weduwe te condoleren, terwijl je bij het vernemen van zijn ziekte niet wist hoe snel je dat knoopje extra open moest laten.” “Jaloers, Eddie?” “Tsss. Zo goedkoop zou ik mijn schoonmaakster nog niet willen. Het was enkel dat hij al aan het aftakelen was dat hij erin trapte.” “Hij heeft er anders nog aardig plezier aan beleefd.” “Walgelijk. Maar je was toch te laat.” “Hoezo?” “Mijn plannen zullen uitgevoerd worden nu hij niet meer in de weg zit.” “Ach, Eddie-dear. Denk je dat werkelijk?” “Zelfs jij kunt kwalijk je benen spreiden voor de gehele raad van bestuur.” “Dat was ik ook geenszins van plan. Maar het was mij al snel duidelijk hoe slecht hij eraan toe was. Ik heb gelijk een documentje opgesteld en hem laten tekenen.” “Je hebt het niet ...” “Ik zie je maandag bij de briefing. Tot dan, Eddie-dear.”