De kapitein, in de hele compagnie de Kap genoemd, brult met een pokerface naar zijn manschappen: “Mannen, de oorlog gaat beginnen. Haast je naar de stellingen. Ingerukt, mars!” Ze zijn nog jong en misschien nooit eerder van huis geweest. De Kap voelt een lichte brok in zijn keel. Gebrekkig en onvolledig ingerichte loopgraven en stellingen zullen de komende dagen de verblijfplaats van deze jongens zijn. De eerste kogels fluiten rond hun oren. Het is begonnen! “Doe je plicht! Blijf op je plek! Sta niet te lummelen.” schettert de Kap. Even later bereikt hem een jammerlijk geluid. Hij stuit op een soldaat, zijn helm scheef op zijn hoofd, die ineengekrompen tegen de achterkant van de loopgraaf, wezenloos voor zich uit staart. De Kap voelt een golf van medelijden door zich heen gaan. Dan recht hij zijn rug en roept met een stalen gezicht: ”Geef acht!” De jongeman reageert als door een bajonet gestoken. Wiebelend probeert hij in de houding te gaan staan. Met benen als ledematen van een lappenpop lukt hem dat nauwelijks. “Ben jij van plan je kameraden alles te laten opknappen? Stop dat puppygejank! De komende dagen zul je nog wel ergere dingen meemaken.” Dan geeft hij de jongen een stimulerend schouderklopje: ”Wees een kerel en doe wat je moet doen!” fluistert hij hem toe, terwijl de kogels rond hun oren fluiten. ******* De uitgeputte mannen, met hun gewonde kameraden op planken tussen zich in, lopen in colonne. Midden op een landweg verschijnt er plotseling een koerier met een telegram voor de kapitein. Die leest de inhoud: Nederland capituleert. “Op de plaats rust!” klinkt het commando…De Kap draait zich om. De ogen van de volledige compagnie zijn op hun botte Kap gericht. Verbouwereerd kijken zij hem na: hij loopt een weiland in, staat stil bij een hek, neemt met een langzaam gebaar zijn pet in zijn handen, maakt een kruisteken en buigt zijn hoofd…voor een kort moment is hij in gebed verzonken.