# 130 - Babyleed

Haar ebbenhouten trekken bewogen nauwelijks toen zij vertelde. Op haar hoofd droeg ze een gebreid gevalletje. Tegenover haar zat een hulpverleenster, rood uitgeslagen, die een houten armband droeg met veertjes. Om haar hals hing een kruis. ‘Wat ben je mooi en moedig,’ zei ze. ‘Vertel maar.’ ‘Hij heet Jan en nam me mee in een vliegtuig. Een blanke.’ ‘Had je een paspoort dan?’ ‘Hij had een hard schriftje met een foto. Ik was het niet.’ ‘Wist je naar welk land je ging?’ ‘Nee, hij zei dat hij voor me ging zorgen.’ ‘Heb je de kleuren in het vliegtuig gezien of de naam gehoord van het land waar je naar toe ging? ‘Nee, ik was bang en toen viel ik in slaap. Toen ik wakker werd, zei Jan dat we aangekomen waren en ik achter hem aan moest lopen. We kwamen bij een zwarte auto, met een andere meneer erin. Ik moest instappen. Jan stapte niet in.’ ‘En toen?’ ‘Toen kwam ik bij een huis, met een deur en groen gras.’ ‘Heb je plaatsnamen gezien op bordjes of het kenteken van de auto?’ ‘Dat weet ik niet.’ ‘En toen?’ ‘De meneer bracht me naar een slaapkamer.’ ‘Stond daar een bed?’ ‘Ja, hij bracht brood en toen ging hij weg. Hij deed de deur dicht.’ ‘En toen?’ ‘Toen kwam hij terug met een andere meneer. Die liet zijn broek zakken. Ik gilde.’ ‘Ga door.’ ‘De meneer van het huis zei dat ik moest doen wat de andere meneer wilde. Iedere dag kwamen er meneren, wel vijf per dag.’ ‘Hoe lang was je in het huis en hoe ben je ontsnapt?’ ‘Ik denk dat het wel lang geduurd heeft. Op een avond zag ik dat meneer op de bank lag. Hij sliep. Overal stonden flessen alcohol. En toen zag ik dat de sleutels in de deur hingen. Ik ben naar buiten gerend. Op blote voeten. Het regende. En toen kwam ik een zwarte meneer tegen, die bracht me naar de politie. Ik wil het kind niet.’ ‘Ik vind wel kleren, voor jou en de baby. Heb vertrouwen.’