Minke is druk aan het kleuren. Haar wangen zien rood van inspanning, met haar lippen stijf op elkaar zoekt ze naar de juiste kleurpotloden. Driftig gaat haar handje heen en weer, dan kijkt ze op en zegt: ‘Mama, wat zijn maskers?’ Emma verdiept in papieren voor de belastingaangifte, kijkt een beetje verstoord op - en zegt toch vriendelijk, want zo is zij: “Maskers worden gedragen door brandweermannen zij moeten hun gezicht beschermen als zij aan het blussen zijn en ook als er schadelijke stoffen vrij komen, die moeten zij dan niet kunnen inademen. Ook bij sommige ruwe sporten, zoals schaatshockey, dragen de spelers maskers. Het zijn dus gezichtsbeschermers.’ ‘Dus altijd een masker opzetten als je iets gevaarlijks doet?’ ‘Ja, lieverd.’ Minke schudt haar lange haar wat naar achter. ‘Zijn er nog meer maskers?’ ‘Nou en of… straks is het weer carnaval. Dan zijn de mensen blij en mogen ze een paar dagen gek doen, zingen en hossen op straat en in cafés. Lekker anoniem gek doen. Anoniem is - Emma wist al waar de vraag naar toeging – dat je niet herkent kunt worden en dat geeft een gevoel van vrijheid en blijheid. Lekker helemaal los zijn van alles.’ ‘Helemaal los van alles? Ga jij wel eens carnaval vieren met een masker op?’ ‘Nee, hoor. Vroeger heb ik dat wel eens gedaan. Maar nu niet meer.’ ‘Ja, maar mam, toch draag je soms wel eens een masker dat je niet ziet. Weet je nog, laatst had je oma aan de telefoon en toen kwam buuf Patricia binnen en toen zei je, toen je uitgepraat was met oma, dat je weleens je onzichtbare masker moest opzetten.”