Lid sinds

7 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#130 Rosalie

17 februari 2017 - 12:47
Het enige licht in de kelder komt van een zoemende peer aan het plafond. De springende schaduwen geven de kamer een onheilspellende sfeer. Rosalie slaat ritmisch met haar handen tegen haar oren. Tegelijkertijd wiegt ze van achter naar voren en weer terug. Heel even stopt ze. Iemand rommelt aan de deur. Dan beweegt ze sneller. ‘Kgrraa’ Haar schelle stem doorbreekt de stilte. De deur gaat op een kier. Nog even, dan valt ze aan. Haar kettingen rammelen. Bij het horen van de kreet slaat de schrik Machteld om het hart. Wat ze vanuit de deuropening ziet is niet bepaald wat ze verwacht had. Hoewel ze in haar werk als crisisdienst veel tegenkomt lukt het haar niet om zich op de situatie voor te bereiden. De vrouw zit in het midden van de kamer vast geketend. De helft van haar gezicht zit verborgen achter een masker. Één moment twijfelt Machteld. Dan stapt ze vastberaden naar voren. Hoelang het ook gaat duren. Ze gaat de uitdaging aan. ‘Hoi, ik ben Machteld. Ik kom een poos bij je zitten.’ Ze ruikt haar angst. Nu. Rosalie vliegt naar voren. ‘Kgrraa.’ Ze zal haar. Dit is haar ruimte. Hitte vliegt door haar lichaam. Met haar handen valt ze aan. De kettingen protesteren. Ze krijgt de vrouw niet te pakken. Woedend gromt ze naar de vrouw. Machteld laat zich niet uit het veld slaan. Ze is de vrouw na een lange tijd genaderd en zit nu op armlengte afstand. ‘Lieverd, ik ga zo je masker van je gezicht halen. Ik wil je graag helemaal zien. Vertrouw me maar zoals je steeds al doet. Ik geloof in je. Wees niet bang voor jezelf je kunt het.’ Bang voor een beet is Machteld niet. Ze gelooft in wat ze zegt. Langzaam beweegt ze haar handen, ondertussen vertellend wat ze doet.’Goed zo lieverd. Hij is bijna af.’ Ze aaide de vrouw over haar wang. ‘Je bent prachtig. Ik leg het masker naast me neer. Leg je hoofd maar in mijn schoot.’ Rosalie doet wat de vrouw zegt. Uiterst voorzichtig legt ze haar hoofd neer. Machteld kriebelt door haar haren. Rosalie laat haar spieren verslappen. Een klein lachje vormt zich om haar mond. Ze sluit haar ogen en valt in slaap.

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
18 februari 2017 - 12:09
Tilly, je trok me in je verhaal. Het is spannend, ik vroeg me meteen af waar ze is en wat er met haar is gebeurd. Per alinea switch je van perspectief. Dat maakt het wat verwarrend. Het einde vond ik ongeloofwaardig, vooral omdat Rosalie in eerste instantie de angst van de vrouw ruikt en dierlijk gedrag vertoont, omdat ze kreten uitstoot en de cel als haar ruimte ervaart. De hitte vliegt door haar lichaam, geeft mij een beetje een weerwolf idee ;)

Lid sinds

7 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
18 februari 2017 - 13:40
Meta, Dankjewel :) Heb je een tip hoe je dat prettiger leest? Daar heb je gelijk in. Ik heb getwijfeld of ik Rosalie liet bijten. Maar dat leek me iets te heftig. Ik wilde vooral laten zien dat als we iemand als mens behandelen, we ook een mens terug krijgen.

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
19 februari 2017 - 15:37
Tilly, wanneer je vanuit één personage schrijft, leest een kort verhaal prettiger. Nu wordt je overgoten met de gedachten en gevoelens van beide personen. Ik had wel een beet verwacht. Rosalie was nog te opgewonden, maar ik begrijp wel je idee erachter ;)

Lid sinds

8 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
19 februari 2017 - 16:05
Tilly, je zet een boeiend verhaal neer. Maar net als Meta wordt ik heen en weer geslingerd tussen de gevoelens van beide personen. In de slotzin komt je doel van dit verhaal wel duidelijk naar voren. Maar in de werkelijkheid zal deze situatie zich pas voordoen na herhaalde pogingen en niet in één sessie. Graag gelezen, Connie

Lid sinds

18 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
20 februari 2017 - 14:54
Je had kunnen kiezen voor de laatste sessie na een onbekend aantal eerdere sessies en alles vanuit de therapeute schrijven, maar dan is het onlogisch dat ze nog een masker draagt. Het is een verontrustend verhaal over menszijn en de grenzen van het toelaatbare. Met dat laatste had je nog iets kunnen doen, door de gedachten van de therapeute. Opstandige gevoelens over deze mensonterende situatie, bijvoorbeeld.