De wind hijgt leugens, blaast haat en bijt venijniger dan het verdriet. Maar al die erosie raakt haar niet. Niet meer. Ze wandelt en zwijgt, als een abstract geheel dat geen wijze van samenstelling kent: niets is zo vormeloos als haar wezen en dat wil ze graag zo houden. Ze negeert iedere samenhang in een tijd waarin men alles maar met elkaar verbindt. Er ontstaan gezinnen, honger. Zodra het even kan springt wereldpolemiek lenig over naar het flossen van tanden, waarna men die lagen zonder omhaal op elkaar legt (het voordeel van honger is dat het minder flosdraad kost, zoiets). Stapelen, verbinden, het geeft structuur; ze houdt niet van structuur. Liefde gaat vooraf aan het gezin, zij kwam niet verder dan de afwijzing na de plundering. Mocht de liefde ooit nog fluisteren, zal zij de bitterzoete honing zien zweven. Daarom kocht ze een masker. Achter haar masker is ze een vrouw zonder structuur. Op een dag, het is tijdens een strandwandeling in de laatste week van oktober, waait haar masker af. Rennen heeft geen zin, het ding dwarrelt al als een woeste vlieger boven de Noordzee. Zand knarst tussen haar kiezen. Een vlieger. Zand. Legt ze daar nu een verband? Terwijl haar voetstappen wegsmelten in vergeten tijden, ploegt ze tegen de wind in naar de boulevard alsof ze weet waar ze beginnen moet.