#129-Dystopie

Toekomst? Het landschap is veranderd. Alles lijkt hetzelfde, maar het voelt anders. Kleuren vervagen en toch is rood nog steeds rood en is het gras even groen als daarnet. Het is moeilijk te verklaren. Komt dit soms van binnenuit? Is onze blik vertroebeld? Niemand van ons weet het en toch weten we het allemaal. We zien het in elkaars ogen. We voelen dezelfde spanning. Versnellen allemaal onze tred. Als een kudde paarden die schrikt door eenden die opvliegen uit een sloot. Paarden, die opzij deinzen als werden ze gedirigeerd door een onzichtbare leider, zo lijken we ons voorwaarts te bewegen. Haastig kijk ik achterom. Ik kan niet terug. Ik bevind me nu in deze groep en alleen durf ik niet. Ik ken deze mensen niet, maar voel me wel beschermd door hen. Samen voelen we ons sterk. Al lijkt de wereld zoals wij hem kennen verdwenen, het feit dat ik me in de groep kan verbergen geeft me een veilig gevoel. De wereld veranderde zomaar ineens. Waar vrede en veiligheid heerste, sloeg de angst in als een bom. De stemming sloeg om. De massa op het plein verdeelde zich. Grimmige gezichten omringden me en deze groep scheidde me af van het geweld. Het enige wat ik kon doen was me laten meeslepen door de nauwe straten. Weg van de menigte die als een dreigende wolk alles wat me bekend is heeft ontnomen. Mijn huis, mijn veilige huis bevindt zich daar achter mij. Ergens onbereikbaar daar achter die wolk van onrust. We snellen voort en langzaam gaat de dag over in de nacht. Vermoeidheid speelt ons parten. Een enkeling kan het tempo niet meer bijhouden. De vlakte waarop we ons nu bevinden biedt weinig bescherming. Wanneer we dan ook een groepje bomen ontwaren wijzigen we, als was het afgesproken, onze richting. En daar in de beschutting van dat groene bladerdak vinden we eindelijk rust. Ik strek mijn benen. Strijk over mijn vermoeide voeten en terwijl er een rolletje met kaakjes rond gaat komen de gesprekken op gang over de toekomst. Welke toekomst? Koud en ontheemd staren we naar de opkomende maan.