Susan Op de middelbare school werd Susan Slissie genoemd. De reden was dat ze sliste. Soms spetterden de woorden van haar tong. ‘Slissie smeerlap,’ scholden haar klasgenoten dan. Ze schaamde zich dood. Als haar leraar Spaans haar aankeek en ‘Sst’ zei, verstomde ze. Toen lerares Sanders die aardrijkskunde gaf, vroeg hoe een grasvlakte ook wel werd genoemd, stak ze haar hand op. Een ander kreeg de beurt en zei: ‘Savanne’. Daarna vroeg ze of iemand een ander woord voor woestijnwind wist. Susan was de enige die een vinger opstak. Ze werd genegeerd. ‘Samoem, zei de lerares. Shitwijf, schold Susan inwendig. Smekes die biologie gaf vroeg of iemand wist van welke vis een sardine kwam. Geen vingers. ‘Weet jij het ook niet, Susan?’ vroeg hij op een sarcastisch toontje. ‘Het interesseert me niet. Vraag Simon maar.' Smekes lachte als een stom schaap. ‘Dat Simon scheel is en scheve tanden heeft, wil nog niet zeggen dat hij niet scherpzinnig is, meneer Smekes.’ Hoewel Susan in het begin een schijtlaars was, had ze de laatste jaren haar schuwheid overwonnen. Ze had besloten naar een spraakdeskundige te gaan. Ze was in de sfeerloze school nooit in een prettige stemming geweest. Tijdens de diploma-uitreiking stoof Susan naar voren en ging achter de microfoon staan. ‘Ik ben blij dat ik geslaagd ben en van deze stomme school af ben, stelletje strontdocenten.’ Ze spuugde op de grond.