Hubertus Huibrecht “Huub” Heerschema heeft het hemelschreiend heet. Het zijn echte bejaardentehuisluchten. Hij heeft een aardappelzak over zijn hoofd. Zijn neusgaten vullen zich met de geur van verrotte piepers, en hij heeft een mond vol aarde. Zijn handen zijn achter zijn rug gebonden met tie-rips die in zijn polsen snijden. Zijn benen zijn om de stoelpoten gebonden. Dit bevalt hem niet. Huub vind zichzelf best wel kinky, maar dan moet het wel met zijn toestemming gebeuren. Recht voor zijn neus hoort hij de ongezond zware ademhaling van de Veldmaarschalk. Hij klinkt als een hartaanval in wording. Achter hem hoort hij één van zijn schoktroepen die de zak van zijn hoofd aftrekt, en tegelijkertijd stiekem iets kleins en scherps in zijn handen stopt. “Goedemorgen Hubertus.” Zegt hij denigrerend. Zijn kale hoofd word opgelicht door de zaklamp die hij onder zijn kin houdt. Hij is gekleed in zijn uniform. Hij heeft het lichaam van een darter. “We hebben informatie nodig.” Zegt hij. “Wat het ook is, ik weet niks.” Zegt Huub. “Kiev. Afgelopen December.” “Ik. Weet. Niks.” “We beginnen met de Nickelback Cd’s, dan komen de nagelschaartjes, en uiteindelijk boren we een klein gaatje in je knieschijf. Ik denk dat je het ons dan wel zal vertellen.” Huub wilt zeggen dat hij nog steeds niet weet wat “Het” inhoudt, maar buiten klinkt een explosie die de hete kamer letterlijk doet schudden. De zaklamp van de Veldmaarschalk vliegt uit zijn handen, en hij waggelt de uitgang tegemoet. “Ik ben nog niet klaar met jou!” roept hij. De schoktroepen volgen hem mee naar buiten. Huub snijd de tie-rips door met het scherpe voorwerp. Hij pakt de zaklamp op, en verbergt zich in de schaduwen. Huub weet honderd manieren om iemand over de kling te jagen met een zaklamp. Heeft hij bij de commando’s geleerd.