#127 De zwarte roos

In de familiekamer hangt een explosieve sfeer. De moeder van het stel breidt een mits in haar stoel. De blauwe ogen van haar man flitsen door de kamer heen. Het jongste kind speelt op de vloer. Buiten dondert het. Iets wat binnen duidelijk voelbaar is. Met een harde bons wordt er op de deur geklopt. Een diepverdrietige stemming is het gevolg wanneer er een middelbare man binnenkomt. De man stapt het kaarslicht in. Het valt op dat er een traan op zijn wang blijft hangen. 'De urn heb ik opgehaald,' klinkt het kortaf. 'Bedankt John.´ De moeder staat voorzichtig op. Vervolgens schuifelt ze met haar rollator naar de tafel. De vader klopt John afwezig op zijn schouder. Een zwarte roos heeft zijn plaats gevonden op de tafel. De urn torent erbovenuit. Fenna speelt met een rode bal, terwijl opa, oma en haar vader in stilte naar hun handen kijken. ´Fenna, pas op voor de tafel..´ De rest van de zin kan oma niet afmaken, het is al te laat. De urn is kapot gesprongen en de korrels vlogen als rakketten door het tapijt heen. Van schrik sprong John op en greep Fenna stevig beet. ´Hoe kon je?' schreeuwde moeder door de kamer. 'Rustig, het is maar een kind.' 'Ik heb nog zo gezegd dat ze moest oppassen.' 'En dat heb je te laat gezegd. Het was al gebeurd,' zei John beduusd tegen zijn moeder. 'Edward, reageer jij ook eens!' Een ijsstille reactie was het gevolg. Edward stond op, pakte zijn bril van de plank, nam zijn hoed en gaf zijn zoon een stevige handdruk. Daarna verdween hij in de bliksem. 'Heb je mij nog wat te vertellen?' Johns moeder klakte met haar tong. 'Fenna, wil je oma gedag zeggen?' Fenna loopt met open armen naar toe en kust haar gedag. Voetstappen klinken voor de laatste keer in de hal. De deur trekt John met een ruk achter zich dicht. Hij hoort zijn moeder huilen aan de andere kant van het raam.