#127 Catweazle in de uitverkoop

Bah, wat een zure lucht. Okselzweet en urine. Dit is met recht goedkoop shoppen. 'Sorry mevrouw, u moet toch echt achteraan in de rij aansluiten.' Ik zal me daar mijn beurt voorbij laten gaan. In pashok maat XS trek ik een XXL blouse aan over mijn hoofd, sjor hem naar beneden en draai de spiegel een stukje opzij zodat ik mezelf van de zijkant kan zien. Met een ruk draai ik hem terug in de oorspronkelijke stand, trek snel de blouse weer uit en hoor naast geknetter ook een scheurend geluid. Verdorie, een scheurtje bij de zijnaad. Slechte kwaliteit, ja, zie je wel: 100% polyester. Geen wonder dat het hier zo stinkt, je zweet binnen vijf minuten als een otter in dat materiaal. Er staat nergens een spuitbus deodorant die je even kunt gebruiken. Een stoel of kruk trouwens ook niet. Ik vang een verdwaasde blik op uit de spiegel. 'Catweazle!' Sorry meneer of mevrouw eigenaar van deze winkelketen, ik hang de kapotte blouse er zo weer tussen, moet je maar beter je best doen om het een klant naar de zin te maken. 'Je wordt er zo hebberig van, hè?' Uit de paskamer komend word ik aangesproken door een oud vrouwtje met een gerimpeld gezicht. Ze lijkt op mijn gedroogde appels, ook qua kleur. Ik knik, maar ervaar het niet zo. Ik hou niet van deze drukte, de rommelige winkel met plakkaten in schreeuwerige kleuren, het jachtige graaien in de bakken. 'Deze maar doen, mevrouw?' Bij de toonbank ontwaak ik uit een soort trance. 'Nee. Deze blouse is gescheurd tijdens het passen. Kijk... hier.' 'Was er nog een andere in uw maat?' Huh? Wie is hier nu de verkoopster? 'Heb ik niet naar gekeken, hoeft ook niet, maar ik wilde niet weggaan zonder het scheurtje te melden.' Ik voel aan mijn neus. Hij groeit niet. Buiten kijk ik nog even door de etalage naar binnen en zie hoe de verkoopster de kapotte blouse gewoon weer tussen de andere maten hangt. Zij wel.