Dag oom, Het is vandaag exact een jaar na uw dood. Voor mijn familie een datum die in het teken staat van verdriet en verlies. U was de jolige, gulle en geliefde oom. Een knappe man met een brede glimlach. Overal waar u kwam kon men niet om uw aanwezigheid heen. Zelfverzekerdheid, rijkdom, macht en charme. U tapte de ene mop na de andere en had voor ieder familielid onverdeeld de aandacht. Ze voelden zich belangrijk en gezien wanneer u me hen praatte. Is dat wat u mij wilde laten voelen? Als jong meisje? Het antwoord zal ik nooit weten. Het antwoord op de vraag waarom u tijdens de kerstdiners mij op schoot nam en uw hand te hoog op mijn dij liet rusten en met uw duim ongezien de binnenkant streelde, of waarom u er op stond cadeautjes mij te brengen op mijn kamer waarna ik moest laten zien hoe dankbaar ik was voor mijn nieuwe barbiepop. Waarom u mij een kus op het hoofd gaf en fluisterde ‘bedankt meisje’ terwijl ik verstarde onder uw aanraking. Waarom uw ogen onopgemerkt priemden op mijn borst en ik deze uit bescherming en schaamte bedekte met mijn magere armen. Waarom u in de warme zomermaanden mijn door rokjes ontblote benen in u opnam en geen mogelijkheid onbenut liet om mij aan te raken. Waarom u op mijn dertiende een groots verjaardagscadeau gaf. Een dure, glinsterende laptop. Op de vraag hoe mijn ouders en ik u konden bedanken, antwoordde u: ‘Door een dag met mij te spenderen, je bent immers m’n favoriete nichtje.’ Ik voelde angst, afschuw. Wetende wat er komen ging, dat mijn leven niet meer hetzelfde zou zijn na die dag omdat u het laatste stukje kinderlijk onschuld van me af ging nemen. Een diep gevreesde grens over zou gaan. Mensen zeggen vaak tegen me: ‘Je dromen zullen wel vervuld zijn nu je zo’n smak geld ontvangen hebt.’ Ik glimlach vriendelijk en knik bevestigend. Het klopt inderdaad. De droom is in vervulling gegaan op de dag dat u het leven liet, voorafgaand aan het geld. Maar dat zal niemand weten. Uw favoriete nichtje.