#125 Opstand ná de turf

'Sorry dat ik je stoor, maar ik moet even iets heel belangrijks vragen...' Haar lepel met gemengd fruit is slechts een paar centimeter verwijderd van haar mond, toch besluit Edith op te kijken naar de vragensteller; een man van een jaar of vijftig-zestig. Ze laat de volle lepel terugzakken in de coupe met fruitsalade, pakt haar servet, dept haar lippen en zegt: 'Wat is er zo belangrijk dat u mij daarvoor moet storen tijdens een diner, meneer?' 'Nogmaals sorry, maar ik weet niet hoe ik je anders te spreken kan krijgen. Neem me niet kwalijk, ik zal me even voorstellen. Ik ben Harm, Harm Dekkers.' Hij steekt zijn hand uit naar Edith. Ze maakt een afwerend gebaar. 'Zeg nu maar wat u van me wilt, meneer Dekkers.' 'Ik wil je wat vragen. Ik wil je vragen of je wel weet dat het volk mort.' 'Wat bedoelt u, meneer Dekkers?' 'Het volk is ontevreden. Het volk komt in opstand, mark my words, mensen pikken het niet langer.' 'Mijn beste man, wat bedoelt u nu precies?' 'Wij, wij ziekenfondspatiënten, wij zijn ontevreden.' 'Wat een onzin! Ik probeer het iedereen naar de zin te maken en de zorg betaalbaar te houden.' 'Maar dat is het niet, mevrouw Schippers, het is niet langer betaalbaar, niet voor mensen met een laag inkomen of een bijstandsuitkering.' 'Ja, hoor eens, daarvoor moet u bij meneer Rutte zijn, onze minister-president.' 'De zorg, beste Edith, is jouw pakkie-an en niet dat van Mark. En dan nog wat...' 'Vindt u serieus dat ik hiernaar moet luisteren, op mijn vrije avond, in een restaurant, onder het eten?' Ze wenkt de gerant met haar ogen. 'De zorgverzekeraars gooien de wiet uit hun pakket. Hoe zit dat? Zit daar de farmaceutische industrie weer achter? Het is het enige middel zonder bijwerkingen tegen pijn voor ons, kankerpatiënten. En dat laat je uit de basisverzekering halen. Schandalig is het! Iemand met een uitkering is nu gedoemd tot het innemen van die troep, die morfine, waar je niet meer van kan schijten; moet je weer andere troep voor innemen, waar je opnieuw bijwerkingen van krijgt.' De gerant legt zijn hand op de schouder van de heer Dekkers. 'Ik verzoek u mijn gasten met rust te laten. Wilt u kalm met mij meelopen naar de uitgang, meneer?' Het gezelschap aan tafel is stil. 'Ik ben het wel met die Harm eens,' zegt de man aan het tafeltje naast hen. 'Ik ook,' zegt de vrouw tegenover hem. 'Ik ook,' klinkt het van alle kanten. Steeds luider klinkt het: 'Ik ook! Ik ook! Ik ook!' 'Dat heb ik dus gedroomd vannacht, dokter. Wat raadt u mij aan?' 'Neem een extra valium voor de nacht, mevrouw Schippers, dan kunt u tenminste rustig doorslapen.'