# 125 Laatste avondmaal

'Sorry dat ik stoor, maar ik moet even iets heel belangrijks vragen...' Het geanimeerde gesprek aan tafel valt stil. De stem stokt. Het zijn de blikken van mijn tafelgenoten die de jongeman die naast me staat tot het besef lijken te doen komen dat hij een ongeschreven wet heeft overtreden. Niet alleen door het bordje 'besloten avond' aan de deur te negeren, maar vooral door zijn hand op mijn schouder te leggen. Hij zet een onhandige pas terug, wankelt net niet. Zijn hand maakt nu een onbestemde, bijna verlegen, beweging in de lucht. 'Sorry.' De lippen van Walter die links van me zit, krullen omhoog. Zijn ogen twinkelen kil geamuseerd terwijl hij de smalle stuntelaar opmeet. Hij lijkt te verlangen naar een teken van mij om hardhandig wat lessen in omgangsvormen te geven. Ben leunt achterover in zijn stoel. Hij veinst louter aandacht voor de duim van zijn rechterhand die de gemanicuurde vingertop van zijn wijsvinger streelt. Drago, tegenover me, kijkt naar het plafond, schudt mismoedig zijn hoofd en haalt daarna zijn schouders op. 'Het is goed. Niets aan de hand. Zeg het maar.' Ik glimlach naar de jongeman. Vaderlijk. 'Nou...eh. Mijn patroon heeft de transcriptie van het telefoongesprek met de tipgever ontvangen. De naam is niet weggelakt.' De jongen is het geld voor het spelen van de rol van stagiair op het kantoor van meester Topov dubbel en dwars waard. Ik kijk Louis, die bij de laatste woorden van de acteur zijn stoel al iets achteruitschoof, strak aan terwijl ik mijn hand uitstrek om de bruine envelop aan te nemen. Als hij zijn hoofd buigt, reageert Toni als eerste. 'Vuile rat.' Drago is zonder iets te zeggen opgesprongen, sneller dan je van iemand met zijn postuur zou verwachten, en heeft de eerste klap al uitgedeeld. Die is zo hard en goed geplaatst dat Louis de keiharde high kick die erop volgt waarschijnlijk niet eens meer voelt en het gevloek van de anderen niet meer hoort. 'Het kanaal?' vraagt Walter. 'Verzuipen als ie weer is bijgekomen. Zonder ballen. Neem je tijd.'