'SCHOENMAKER BLIJF BIJ JE LEEST' “...de huizen tooien,” hij had moeite om bij zijn verhaal te blijven, stotterde verder “ …Sint en piet het snoepgoed strooien… “ “Nee, nee, zo niet,” onderbrak de man hem met een armzwaai. “Het spijt me, je gebrek aan enthousiasme maakt je totaal ongeschikt. Het publiek moet aan je lippen hangen. En het publiek, dat is in dit geval de kinderen. Volgende kandidaat.” De man nam zelfs de moeite niet hem dag te zeggen. De frustratie moest zichtbaar zijn op zijn gelaat toen hij buiten kwam. “Je slaagt er niet in hé, baas,” zei zijn vriend. Als antwoord haalde hij slechts zijn schouders op. “Er moet toch iets zijn dat ik aankan. Altijd hetzelfde werk, ik ben het al zo lang beu.” “Je wil bij mij aan de slag? Als smid? Heb je ervaring?” De kerel in zijn schort bezag hem met wantrouwen. “Ik ken iets van paarden.” Meer durfde hij niet zeggen. Gekleed in het plunje dat zijn vriend hem had aangeraden, had hij geen benul hoe hij mensen kon overtuigen dat hij werk nodig had. De zweetdruppels bevochtigden zijn baardstoppels, die hij al lang niet meer had gehad. “Het spijt me.” De smid keek medelijdend naar zijn handen. “Dat zijn geen handen die zware arbeid aankunnen. Ze zijn te verfijnd. Alsof je alle dagen met je neus in de boeken zit. Je vriend daarentegen… “ Hij draaide zich naar de jongere man en keek goedkeurend naar diens stevige handen waar zowaar wat eelt op te zien was. “Jij kan volgende week beginnen. Je moet wel regelmatiger je handen wassen.” De jonge man kromp in elkaar. “Dat zal niet gaan. Wij horen samen. Zoals een pakje en een lintje, begrijp je.” De smid begreep het niet en ze trokken verder. Zonder resultaat. De oude man en zijn jonge vriend gingen nadenkend in het gras zitten. Hun ogen weerspiegelden hun gedachten. “Terug naar af dan maar?” waagde de jongere. “Het enige doen dat ik goed kan. Mijn pak terughalen is geen probleem. Maar het zal nog eeuwen duren voor mijn baard bijgegroeid is. Ach ja, zolang kinderen in mij blijven geloven…”