# 124 - Pijn is fijn en bloed dat moet

Het was de warmste nacht van het jaar; zij had haar slaapkamerraam opengezet. Er kwam geen zuchtje wind naar binnen en haar schrale lijf lag dampend in bed. Die ochtend, tegen vijven, brak het gekwinkeleer van vogels los en ook haar ramen braken. In de kamer van Marie stond Raymond Z. Hij had haar achterkleinkind kunnen zijn. ‘Ik ben jarig,’ zei hij doorgesnoven. En ook: ‘je bent mijn cadeautje.’ Uit zijn jaszak haalde hij een zweep en sloeg haar droge lippen tot bloedens. Een ander werktuig haalde hij uit zijn vale jeans naar voren. Hiermee doorboorde hij Marie van vijven tot negenen; geen orifice liet Raymond Z. onbenut. Ter verhoging van de feestvreugde deed Raymond Z. Marie’s witte onderbroek – in de uitverkoop bij de Hema - op zijn hoofd. Een ander verjaardagscadeau vond Raymond Z. in de bestekla; een schaar. ‘Mevrouw,’ zei hij flemend terwijl hij het ding tartend in de holte van haar navel zette, ‘waar leggen je pinpasje dan?’ Marie zei hem waar en gaf pincodes, bleef codes opgeven, samen met het bloed dat uit haar mond opborrelde. Om half tien vertrok Raymond Z. uit Marie’s woning om elders zijn verjaardag feestelijk voort te zetten. Marie sleepte zich naar buiten en werd opgevangen door passanten. Door deskundigen werd opgepakte Raymond Z. 'enigszins verminderd toerekeningsvatbaar' geacht. Ter verdediging zei hij zich Marie echt niet meer te herinneren. ***Niet boos op de schrijfster worden. Ik zag dit ‘motto’ toevalligerwijze op internet en in mijn hoofd haakten hier de verkrachtingen aan die (ook) op oudere vrouwen plaatsvinden***