Precies driehonderdvijftig bladzijden telde het boek. Een stroom aan woorden, als een rivier die buiten haar oevers was getreden, waren uit haar pen gevloeid. Het leek in een ademtocht geschreven. De loden last op haar schouders viel ervan af. Na haar mondelinge synopsis toonde een uitgever, door het horror genre ervan, een buitengewone interesse in het manuscript. De avond voordat zij het zou versturen en in de envelop wilde stoppen viel het haar ineens op, dat het zo niet kon worden gepubliceerd. De hele nacht werkte zij aan een stuk door. Eerst werden er een aantal woorden geschrapt, daarna werden er hele zinnen en ook hele hoofdstukken geschrapt. Bij een sporenonderzoek hoefde men alleen het boek als checklist te gebruiken en af te vinken, drong er tijdens het herlezen van de essentiële passages van het verhaal tot haar door. Ze schrapte net zoveel, totdat zij er zichzelf niet meer in herkende en het boek gereduceerd was tot één A4'tje. Na enkele weken belde de uitgever en vroeg op vriendelijke toon: ‘Kan het kloppen dat ik het manuscript nog niet heb ontvangen?’ ‘Ja, dat klopt.’ De uitgever die zich al een voorstelling had gemaakt van een foutieve postbestelling, wist niets anders te doen dan iets weg te slikken op dit summiere antwoord. ‘Ik word zo opgehaald’, zei ze opgelucht. Maar de uitgever die al weken uit had gekeken naar het manuscript, waarvan hij volgens de synopsis een bestseller verwachtte te pakken te hebben, raakte totaal zijn concentratie kwijt en verstond; het wordt zo opgehaald. ‘Een concurrent?’ riep hij korzelig en bedacht gelijk dat hij in eerste instantie niet zo enthousiast had moeten klinken. Eigenlijk niet meer geïnteresseerd in wat de uitgever te zeggen had, maar overtuigd van de juiste keuze die zij had gemaakt, zei ze: ‘Nee, De Politie.’