Brave Hendrik Watje. Precies dat woord trok Ryan over de streep. Met die verwensing sloeg André de spijker op zijn kop. Het klopte namelijk: hij durfde niks, aan lef ontbrak het hem volkomen. Hij had nog nooit gestolen, nog nooit gevochten; zelfs met roken of tongen had hij geen enkele ervaring. In H2B stond hij bekend als de Brave Hendrik. Zelfs de docenten noemden hem zo, niet wetend dat Ryan die benaming als een grove belediging opvatte en dat hun zogenaamde compliment enkel koren op de molen was van zijn meedogenloze klasgenoten. Zie je wel, die Ryan is bij iedereen het lievelingetje. Sukkel. Toen André hem die nacht de spuitbus overhandigde en wees naar het schuurtje aan het einde van de straat, besefte Ryan direct: ik moet dit doen. Immers, het was niet zomaar een schuurtje. Het was het opberghok van meneer Stekelenburg, de onderdirecteur, een van de meest gehate figuren van het Erasmuscollege. Als dit bekend zou worden op school – Ryan Driessen, die Brave Hendrik, als ordinaire vandaal! – zat hij voor de rest van het jaar gebakken. Leerlingen zouden elkaar in de gangen aanstoten. Kijk, daar heb je ‘m! Dat is die gast, hè, van die graffiti. Wat een baas! Ryan glunderde bij het vooruitzicht. Nu was het tijd voor actie. Hij spurtte, ietwat ineengedoken, over de stoep richting het schuurtje. Wild schudde hij de spuitbus heen en weer, het plastic balletje binnenin maakte een tikkend geluid. In alle consternatie – de verwensingen, Andrés ophitsende taal – had Ryan geen moment nagedacht over hetgeen hij op de muur zou plaatsen. Een tekeningetje? Of een tag? Uiteindelijk werden het drie korte woorden die hij kende uit een rap van Lange Frans en die klonken alsof ze van een stoer schoffie afkomstig waren. Leipe shit ouwe. Wat nou, Brave Hendrik? In een kamer op de bovenverdieping flitste licht aan. Ryan maakte dat hij wegkwam. Ergens in de verte klonk het triomfantelijke gejoel van zijn uitdagers.