“Daar ben ik weer popje, hoe gaat het met je?” zegt hij terwijl hij zijn vieze hand langs mijn gezicht haalt. Ik sla mijn ogen neer in een poging hem te negeren. Het doet hem niks. Hij loopt me voorbij en gooit zijn rugzak in de hoek. “Nou het is gelukt hoor, niemand heeft me gezien.” Ik probeer niet te luisteren naar zijn triomfantelijke stem. In plaats daarvan concentreer ik me op mijn vastgebonden handen, in de hoop dat het touw dan vanzelf in tweeën splijt. Helaas. Ik ga weer liggen op het viezige matras. “Ho ho popje, even wachten. We moeten nog even een filmpje maken voor jij gaat slapen.” Daar gaan we weer. Ik ga zitten en kijk naar het statief. Mijn blik op ‘het gaat best goed’, zodat papa en mama zich niet teveel zorgen maken. Oh god, mijn papa en mama. Niet aan denken. Hij geeft me de krant van vandaag en steekt zijn hand omhoog terwijl hij zich achter de camera verschuilt. Ik lees braaf de tekst op de witte blaadjes voor, zoals hij van mij verlangt. Ik wil hem niet boos maken. Ik hou mijn tranen in. Althans, dat probeer ik. Ik hou de krant omhoog, zodat ze de datum kunnen lezen. “Papa, mama. Het gaat goed met me. Als jullie mij levend terug willen zien, zet dan voor morgenavond het geld in twee weekendtassen in het schuurtje in de Godefriduslaan, waar op staat: “leipe shit ouwe.” Geen politie, geen grapjes. Anders… Anders zal ik het niet overleven.” Hij zet de camera uit. “Goed gedaan popje. Niet huilen. Jij bent toch papa’s prinses? Dan ben jij echt wel een tonnetje of 3 waard hoor. Maak je geen zorgen. Slaap lekker, popje.” Hij veegt met zijn vieze hand mijn traan weg en doet het licht uit.