Met een tevreden glimlach kijkt hij naar de zwarte, glinsterende woorden op het schuurtje terwijl ze opdrogen. Nu zal iedereen het hier weten te vinden – iedereen die hier moest zijn dan. De anderen zouden slechts geïrriteerd langs fietsen en zich afvragen wat die lelijke tekst daar deed. Wat was het een verrassing toen hij de schuur voor het eerst binnen kwam, hij verwachtte wat losse plantjes en iets wat op een snoeppot zou lijken, maar zag zoveel meer. In een hoek van de schuur was een kleine kas gefabriceerd met de plantjes, dat was nog niet zo indrukwekkend. De rest van de schuur echter volgebouwd met blauwe vaten, metalen buizen en een tafel met glazen flesjes en bolletjes, flessen zoutzuur en jerrycans zonder label. “Dit is een goudmijn man!” riep hij uit. “Ach,” zei de man schouderophalend. “Zoveel klanten heb ik nou ook weer niet, dit is niet iets wat je iedereen zomaar vertelt snap je.” “Je hoeft niets te vertellen, laat dat maar aan mij over! Iedereen zal weten hoe jou te vinden,” beloofde hij. “De extra winst verdelen we uiteraard,” voegde hij eraan toe. Codes gebruiken ze volop, deze code komt er nu bij, binnen twee dagen zou iedereen uit het klantenbestand weten waar ze voor hun leipe shit moesten zijn.