Gisteren liep hij hier nog met Moeke. Hij hapt naar adem als hij denkt aan wat hij haar beloofd had. “Benjamin, loop even met me mee door de tuin.” “Ik heb geen tijd, Moeke.” Moeke…zo noemde hij haar al jaren. “Ach jongen, even maar.” De geur van bloemen en kruiden vulde de avondlucht. Rond dit tijdstip genoot hij er altijd van om in de tuin te lopen. Moeke zat in haar maag met de woorden die gisteravond waren gevallen. “Je vader leidt het bedrijf van zijn voorouders al jaren met zijn broers. Na veel strubbelingen hebben zij een manier gevonden om samen te werken. Inzake de traditie van de opvolging en het te voeren beleid zijn ze erg koppig, net als alle voorgaande generaties. Familietraditie... Begrijp dat toch!" “Moeke, ik snap je best, maar van traditie kan ík niet eten. Ik ben wel de jongste, maar wil ook een vinger in de pap hebben. Die handel hier is zo conservatief opgezet. De maatschappij stelt steeds meer eisen. Dus we zullen mee moeten gaan met alle moderniseringen.” “Doe het dan voor mij…”, stamelde Moeke. Hij knuffelde haar en fluisterde in haar oor: “OK. Voor jou zal ik nog eens nadenken!” In gedachten verzonken liep hij de woonkamer in. Daar zaten zijn vader, zijn 2 broers en zijn ooms. Vader viel met de deur in huis: “Benjamin, wij hebben een besluit genomen. Net als onze voorouders draaien wij op onze manier naar tevredenheid. Als jij er bij komt, wil je al die moderne onzin binnen halen! In dit familiebedrijf willen wij niks te maken hebben met dat moderne gedoe!” Vaderliefde...Hij smeet de kamerdeur dicht. De mooie kopjes in de buffetkast stonden te rinkelen. In de keuken huilde Moeke. Hij bereikte in de ochtendnevel het tuinhek en keek nog één keer achterom. Een korte boodschap had hij op de schuur achtergelaten. De woede spatte ervan af. Hij mikte de spuitbus in zijn reistas, opende het hek en schreeuwde het uit: “Leipe shit…ouwe!