#121 De ongelukkige huisvrouw

Ik ontplof. Ik mag eigenlijk niets voelen. Ik verfschuw mezelf. Waarom zocht ik de aandacht bij hem. Hoe heeft het zover kunnen komen. Ik verstop me tussen de donkere schaduwen achterin de kledingkast. Daar zit ik al een half uur, te piekeren over hem. Ik sluti mijn ogen en voel zijn lieve kussen op mijn hele lichaam, de herinnering siddert door me heen. Ik merk dat ik huil, snel veeg ik mn tranen weg. Mn handen pakken automatisch mijn telefoon, mijn vingers open vanzelf Whatsapp en sturen hem berichtjes. Ik wacht al drie dagen op de blauwe vinkjes maar ze verschijnen niet. Ik smijt mijn telefoon boos in de hoek van de kast op de grond. Ik wil gillen. Ik open mijn mond. Zonder geluid, gillend in mijn hoofd. Totdat mijn lijf trilt, mijn kaken pijn doen, en mijn hoofdhuid de doffe pijn voelt van mijn scherpe nagels. Mijn ribben spannen samen en persen de laatste restjes lucht uit mijn lichaam. Ik kan niet meer, maar ik gil door. Tranen verbloemen mijn inzicht, ik genoot van zijn aandacht, nu is het innerlijke tweestrijd alom. Het is ellendig stil om me heen. Ik hoor hoe een sleutel de achterdeur openmaakt, en de blije stemmen van mijn man en onze kinderen. Ze zijn terug van 'trick or treat', het is Halloween. Ze zijn verkleed als de 'Adams Family'. Hun gelach verraadt een leuke avond. Bijna vergeet ik adem te halen, duizelig kijk ik om me heen. Ik recht mijn rug, snel de tranen en het snot wegvegend. Opstaan moet ik en zal ik. Mijn ogen voelen rood en dof, mijn lichaam voelt uitgeput. Ik loop naar hen toe, en met mijn beste neplach omhels ik mijn kinderen stevig, kus ik vluchtig mijn man. Vandaag ben ik verkleed als zombie, morgen en overmorgen ook. Morgen zie ik hem weer, op het voetbalveld. Ik ga stuk vanbinnen. Maar toch moet ik door, voor mijn gezin! --- Edit n.a.v. reactie van schrijfcoach :-) Dank je! Dit is idd een eerste versie, ik ga verder schaven.