#119 - Niet meer weg

Terwijl ik sta te wachten in de kassarij van de servicebalie, kijken de sigarettenpakjes mij aan. Ze roepen zelfs. Maar ik mag het niet. Nooit meer. De man voor mij hoest, hij ruikt naar een leven gevuld met sigaretten en bier uit goedkope blikken. Zijn pens hangt over de rand van een afgeragde trainingsbroek, de broek heeft waarschijnlijk nooit bijgedragen aan enige training. De caissière helpt de man met het inpakken van zijn boodschappen. Ik zie dat hij zijn tas met boodschappen in het mandje van een scootmobiel probeert te beuken. ‘Wakker worden! Ook een Stuyvesant rood erbij?’ ‘Euh. Nee. Nee dank je’. ‘Wat is dat nou weer? Ik hou ze over moet je weten’. ‘Sorry. Dat spijt me voor je’. ‘Ach ja. Zolang je er maar blij van wordt! Achttien euro alsjeblieft’. De hond en ik lopen samen door het parkje. Op het bankje zitten een man en een vrouw, ze moeten lachen, ze genieten van het leven. Als ik langs loop ruik ik de geur van sigarettenrook. Godverdomme! Ik wil ook een sigaret roken. Ik kijk op mijn telefoon hoe laat het is. Shit! Mijn nieuwe sportkleding. Tijd om op te schieten! Voordat ik naar het werk ga, moet de was in de droger. Wanneer ik de sleutel in het slot van de schutting steek, roept de buurvrouw mij; of ik zin heb in koffie en een peukje. Snel en ogenschijnlijk doof en blind sla ik de schuttingdeur achter me dicht, er zijn tenslotte meer dringende belangrijkere zaken. Droger, sportkleding, werken, denken aan de thee waardoor je goed kunt slapen, gezondheid, rennen, genieten.