'je kunt niet meer weg 's morgens vroeg te bedenken dat je niet meer weg kan gaan' Van Armando uit: Verzamelde gedichten (1999) Ik ben te ver gegaan, of zijn zij te ver gegaan? Dat vraag ik mij nu af, nu ik niet meer weg kan. Ik vond het allemaal nog wel goed. Tenminste, redelijk. Het gaat mij niet om roem, maar om mijn woorden die ik aan het leven van de dag kan hechten. De kunst van het schrijven. De singer-songwriter, meer niet. Maar ik moet toegeven het is meer geworden, veel meer. Men probeert mij een nieuwe dichterlijke expressie toe te dichten. Maar dat is onzin. Ik doe gewoon wat ik altijd heb gedaan, teksten schrijven en wil niet in een hok geduwd worden, waar ik niet meer uit kan komen. Ik wil niet dat men mij verplicht tot een marionet van de muziek of het publiek. Nu zou ik terug willen naar de te kleine kamer. Samen met Joan willen zijn in het toen. Mijn muze, mijn haven. Stranden als een schip op een zandbank, dat ons bed bleek te zijn. Sigarettenrook omringde ons. Woorden stroomden in mantra’s uit mijn hoofd op de sound van mijn gitaar. Zonder mij druk te hoeven maken om het publiek, dat mij verzwelgt als ik op ze reageer. Blowin’ in the Wind betekende misschien wel het begin van het einde. Succes op succes, maar dat bedoelde ik niet. Ik bedoelde slechts het intellect van de mens aan te spreken en niet mij persoonlijk verantwoordelijk te houden voor de gevolgen daarvan. Het slaafs volgen van mijn voetstappen, mijn leven willen beheersen. Ik ben te ver gegaan, ik heb het niet kunnen overzien. Het schip zal niet meer stranden, het dobbert naar een andere haven. De ouderdom is gekomen als een schaduw in de nacht. De kluizenaar in mij genoot van zijn eigen vrijheid, maar is nu de gevangene van een Nobelprijs geworden.