Haar liefde, haar held was niet meer. Buiten zinnen had ze zich overgegeven aan het onomkeerbare. Daarna was er slechts pijn en bitterheid. De angst om wat de toekomst voor haar in petto had, blokkeerde haar lichamelijk en geestelijk. Haar vrienden vonden dat ze over de schreef was gegaan. Ze betwijfelde of ze ooit nog op hen kon rekenen. Gedoemd tot eenzaamheid. Verlangend strekt ze haar arm door de tralies naar het sprankeltje licht erachter. Het glijdt tussen haar vingers door, ongrijpbaar als stof dat opwaait en elders weer neerdwarrelt. Ze vindt het niet, nooit meer. Naarmate de tijd voorbijgaat, verflauwt haar hoop. Haar held kan niet meer weg uit haar gedachten. De muur van de cel werkt deprimerend. Een stoel en een aangevreten tafeltje wachten lijdzaam af. Een onbeschreven blad ligt er vergeeld bij. De inkt in haar pen droogt uit. Alles is voorbij. Door vrijwillig een klooster in te gaan*, wilde ze haar liefste in alle rust opnieuw tot leven wekken. Dat was een slecht plan geweest, beseft ze nu. Ze had haar manuscript nooit mogen verbranden. * hier stond eerst 'vluchten', wilde dit nog aanpassen vóór een eventuele eerste reactie.