#118 - Ze zijn er al

Ze zijn er al ‘Mam? Hoi. Ik dacht dat jullie …’ ‘Lief! Wat zie je eruit. Slecht geslapen?’ ‘Jawel. Ik moet … Wacht. Ik doe mijn schoenen aan.’ Ze loopt naar de volgestouwde auto. Mijn pa staat bij de achterklep en steekt zijn hand op. Ik zwaai terug, terwijl ik enkel denk: Shit. Shit. Shit. In de woonkamer trek ik als een bezetene aan hun slaapzakken. Scherpe randjes van chips en nootjes prikken in mijn blote voeten. Ik roep: ‘Meiden! Wegwezen. Snel!’ Ze schrikken wakker. ‘Sven? Wat … ?’ ‘Via de tuin. Kom op!’ Het feestje verbergen heeft geen zin. Damage control, dat is het. Vliegensvlug gooi ik lege pillenzakjes en sterke drank in een vuilniszak die ik vervolgens in de handen van Lize druk. Nee, Lisa heet ze. Of Linde? Ik gooi de achterdeur open. Het drietal duikt de kou in en verdwijnt door een smalle opening in de heg.