Slechts enkele straten met woningen heb ik doorkruist en ik zie de duintoppen opnieuw lonken. Het duurt niet lang of ik begeef mij op het verharde pad, waarvan ik afwijk en de eerste glooiing beklim, die met doornen en mossen begroeid is. Op de vele planten rusten dauwdruppels; m'n blote voeten, nog steeds besmeurd, worden nat. Onderweg naar de top van de heuvel hou ik – ondanks de energie in mijn lichaam die mij voortstuwt – ineens halt want de rijpe, doordringend oranje bessen van een duindoorn vallen mij op. Heel wat meer zie en voel ik in de ochtend dan in de namiddag en in de avond en in de nacht, waarin men redsters, moe van het observeren en halfdronken, op een rustig strand verleidt. Een snijdend schuldgevoel om het gebeurde maakt zich van mij meester. 'Wat wordt alles glashelder gevoeld in de ochtend!'