Na een hap versgeplukte paddenstoelen mocht ik van Fae, mijn persoonlijke pleziermeisje, een verjaardagswens doen. Ik wenste een eeuwig jong en vrij leven. Haar stralende huid verwarmde mijn vingers toen ik haar streelde. De sterren schitterden in haar ogen. De grond maakte zich van ons los en ik zweefde richting de rand van de zingende waterval. “Je hebt mijn wens laten uitkomen.” “Voor altijd jong?” vroeg Fae. “Voor altijd vrij.” Ik spreidde mijn armen en vloog weg, de eeuwige vrijheid tegemoet. Geloof me, vertrouw geen paddenstoelen die je laten denken dat een hoer een toverfee is. De vlucht naar mijn eeuwige vrijheid duurde een paar ogenblikken, en koerste recht de afgrond in. Hoewel mijn lichaam het niet overleefde, weigerde mijn geest zo jong te sterven. Duizend jaar spook ik nu al rond, vastgeketend aan de aarde. Zonder feest, zonder drank, zonder seks. Ik ben het zat. Ik wil dood.