Ze zat te midden van haar vriendenkring. Bink, haar vriend zat naast haar. Per week wisselde Jose van vriend, waar ze dan weer tot over haar oren verliefd op was en overtuigd dat dit de ware was. Ze doopte de bellenblaaslepel in het sop en blies een prachtige grote zeepbel. Het feest kon beginnen. De zeepbel zolang mogelijk in de lucht houden en als hij uiteindelijk zou knappen, mocht de dichtstbijzijnde gast een wens uitspreken, had ze uitgelegd. Kleurig en wiebelig danste de zeepbel door de kamer. Iedereen doseerde zijn blazen tot het minimum. Begerig keek Bink hoe de zeepbel naar hem toe dreef. Hij vulde zijn wangen en blies de zeepbel in een keer kapot. Gechoqueerd keek iedereen hem aan. Hij schraapte zijn keel en toen … ’Ik wens dat je vanavond nog in een zeepbel zal veranderen.’ En de week is nog niet eens voorbij, dacht Jose.